Najgorszy człowiek na świecie. Czy ona ma za dobrze na alkoholizm?

Pojawi się wielu, którzy powiedzą, że jak człowiekowi za dobrze, to mu uderza do głowy. Szczególnie, jeśli połączy się pieniądze, kariera, sława, a dorzuci narkotyki i alkohol - kliche. Ludziom jest za dobrze w życiu? Zdecydowanie za mało mówi się o depresji i jej skutkach.

“C” - Małgorzata Halber

"Najgorszy człowiek...", to właśnie książka opowiadająca o depresji, trudnym “celebryckim środowisku”, nałogach, a zwłaszcza alkoholizmie.

Jakim alkoholizmie? Przecież w świecie gwiazdek z TV nie ma na niego miejsca. Każdy czasem pije, picie to rzecz normalna na świecie, “wszyscy piją”, imprezki, bankiety i zawodowe sprawianie dobrego wrażenia. Oto świat, w którym otacza się Krystyna (alter ego M. Halber).

Przepis na dobre wrażenie

“Widzę strach.
Tony i hektolitry strachu.
Był to strach przed ludźmi i samotnością jednocześnie.”

Praca to jedyne miejsce, w którym Krystyna utrzymuje trzeźwość, przynajmniej na początku. W pracy potrzebuje swojego umysłu. Nie lubi telewizji, ale dostaje dużo pieniędzy, więc chyba wszystko jest jak być powinno. Ot, codziennie odwiedza miejsce zbierania nowych fobii. Miejsce pełne dobrych min i gier. O wiele łatwiej byłoby rozmawiać z ludźmi, gdyby nie kryli się ze swoimi słabościami - mówi. Jednak w radosnym środowisku TV nie ma miejsca na bycie po prostu człowiekiem (Małgorzata Halber - była, jedna z bardziej rozpoznawalnych prezenterek Vivy).

"Każdy się wstydzi.
Każdy się wstydzi trzech rzeczy.
Że nie jest ładny.
Że za mało wie.
I że niewystarczająco dobrze radzi sobie w życiu.
Każdy.
Dlaczego więc nikt się do tego nie przyznaje? Dlaczego nikt o tym nie mówi? O ile łatwiej by się nam rozmawiało na przyjęciach, gdyby można to było powiedzieć głośno."

Hipsterski alkoholizm

Jak się zaczyna i jak się nie kończy.... Gdzie jest to słynne odbijanie się od dna? W prawdziwym życiu go nie ma.
Pije piwko na randce. Co prawda o godzinie 11, wie, że to wcześnie, ale trudno, tak jest lepiej, łatwiej, zabawniej.

“Po czerwonym winie kieliszku czerwonego wina w romantycznej knajpce stawałam się czarująca i wesoła, bez tego przypomniałam papę skrzyżowaną z europaletą,”

Potem jeszcze 2-3 razy na odwagę, a wtedy w lustrze wydaje się sama dla siebie atrakcyjniejsza, chłopak też wydaje się fajniejszy. Dlaczego ludzie nie chodzą cały czas pijani? Jak na trzeźwo pójść z kimś do łóżka? - oto przemyślenia bohaterki, które do nas trafiają i przerażają.

Bankiet branżowy, impreza ze znajomymi, na trzeźwo tego typu wydarzenia są dla niej nieznośne. Kolejne alkohole, więcej alkoholu i jointy. Bez alkoholu bawić się nie potrafiła.

Później dopiero Krystynę uderzał wstyd, kto widział, kto nie widział tego, że jest pijana, gdzie są jej rzeczy.
Wszystko to znów nieważne, przynajmniej czuła się lepiej.

Widzimy jak Krystyna pije ciągami. Z ludźmi, przez ludzmi, bez ludzi, by się bawić, bo jej smutno, bo się boi, bo się wstydzi. Jest młodą, atrakcyjną kobietą u szczytu kariery, a prywatnie widzimy jak się stacza.

Krystyna nie ma zobowiązań, rodziny, nie jest to pan spod biedronki, bezdomny pijący od śmierci żony. To kobieta sukcesu, z depresją. Osoba, która czytelnika po prostu wkurza swoją naiwnością i narcystyczną postawą, a jednocześnie jej bezsilność budzi litość.

Być może żal mi jej, bo znam kilka osób, które chorują na depresje i ją tłumaczę z zachowań, z błędów, których zdrowa psychicznie osoba nie popełni. Nie sprawia to, że darzę ją sympatią, ale przynajmniej mogę zdzierżyć książkę, i czytać dalej.

Uświadomienie

Godziny spędzone na forach internetowych na działach “Uzależnieni” raczej jej nie pomagały, świadomość tego, że nie umie przestać docierała, w chwilach trzeźwego umysłu, lub po bardzo długiej nocy. Nie na długo. Zderza się sama ze sobą, myśli jak się zmienić, wie że musi i nie potrafi.

Ciekawe hobby?

Kolekcjonuje znanych alkoholików trwających w trzeźwości: Colin Farell, Fregie, Stephen King, Demi Moore, Kristen Dunst. Oni TEŻ. “(..)to wtedy pomyślałam sobie - spoko”. 

Jednocześnie się brzydzi nazwy, porównanie do innych alkoholików napawają obrzydzeniem. Miałam wrażenie, że czuje się lepsza od innych, jak ona może być taka jak oni. To moment w książce, przez który nie potrafię polubić później Krystyny, choć doceniam szczerą opowieść o procesie wyjścia z nałogu.

Poradnia leczenia uzależnień nie jest fancy, tabliczka z logo NFZ nie ma nic z amerykańskiego filmu, a “Anonimowi alkoholicy” nie brzmią podobnie do “młodych gniewnych” czy “kredytu zero procent”. Krystyny uwagi są celne, ironiczne, przykre, ale sprawiają, że książka nie jest tak ciężka jak tematyka, którą porusza.

Postanowione, nowe trudne słowo: terapia.

Terapia

Bez alkoholu nagle nie ma nic, pozostaje pustka. Także po znajomych, którzy prawdopodobnie byli tymi, z którymi się piło. Teraz chce się przestać, nie ma się tych, którzy nie pili.

Spotkania grupy motywującej trzeźwiejących alkoholików to koszmar, który zaczyna się już od pierwszego pytania “jak się Pani czuje”. Krystyna nie ma bladego pojęcia jak się czuje. Chyba, że jakby była na innej planecie. Teraz jest na niej sama z Krystyną. Muszą się zaprzyjaźnić, po wielu latach udawania, że sama dla siebie nie istnieje. Nadchodzą zajęcia w parach. “No kuurwa. W parach?” Tak, w parach i obcymi ludźmi.

“Trzeba omijać bary i kawiarnie, w których piło się alkohol.(...) Robić zakupy w sklepie, w którym nie sprzedaje się alkoholu. (...)Dobrze, że jointów nie sprzedają w sklepach.”

Potem kolejne sceny z terapii i odkrywania życia na nowo. Niby ta sama praca od 7 lat, a jak inaczej wygląda, gdy nie jest się na kacu. Co zrobić z masą wolnego czasu, gdy się nie pije lub nie trzeźwieje aktualnie?

“Lepiej mieć depresję w Sopocie czy w Warszawie?”

Trzeba od nowa nauczyć się wielu codziennych czynności. Jak rozmawiać z ludźmi na trzeźwo, a nie prowadzić smalltalka, ani nie dyskutować o doborze alkoholu?

Ta książka prowokuje, przeprowadza przez kolejne etapy, upadki, nie jedną terapię. Jest monologiem, szczerą opowieścią, dziennikiem, chociaż niczego nie przedstawia chronologicznie.

Ciekawie się siedzi w cudzej psychice. Na początku ma się dość, później po prostu jest się cichym obserwatorem, nie mogącym krytykować czy powiedzieć złego słowa. Z dobrymi też będzie trudno.
Jednak w Krystynie, zalęknionej, zakompleksionej, ironicznej, ale chcącej szczerych, trzeźwych, zdrowych relacji z ludźmi każdy znajdzie kawałek swojej osoby.